Мен узоқ даврлар қароқчи бўлдим,
Шу йўлда тобланди ақл ва юрак.
Ўзимдан ўтганин мен ўзим билдим,
Сен нега қароқчи бўлмоғинг керак?

Мен ёпиқ қўрғонда яшадим қўрқиб,
Нажот деворига тирмашдим узоқ.
Сен нега дунёга қарайсан ҳуркиб,
Нега сен бўлишинг керакдир қўрқоқ?

Қасамхўр дунёда кун кўрмоқ учун,
Айтмаган ёлғоним қолмади бирор.
Сен-чи, ҳийлакорлик қиласан нечун,
Сенга ўтрик айтиш нимага керак?

Дуч келган кимсага қилдим хушомад,
Оёғин яладим мушукдай ҳатто.
Эгилди бир замон тик бўлган қомат,
Бу ҳолни сенга ҳеч кўрмасман раво.

Энди сен боболар шавкатига боқ,
Актёрдек сохтакор шавқларга тўлма.
Мен ҳаёт қўлида бўлдим ўйинчоқ.
Бахтсиз яшаб ўтдим, сен бахтсиз бўлма.

“Ҳаракат” таҳририятидан: Хатқутимизга номаълум ўқувчимиз тарафидан ташланган бу шеър шу йил 13 март куни ёзилганмиш. Маълумки, бу шоир ўтган асрнинг 60-чи йилларида миллатпарварлик руҳидаги шеърлари билан халққа танилди. Аммо, 80-чи йилларда Коммунистик партиянинг “Наврўз” байрамини йўқ қилиш ҳаракатларига қўшилди. Ўзбек тилини давлат тили қилиш ва мустақилликга эришиш учун кураш олиб бораётган “Бирлик” халқ ҳаракатидан узоқроқ туришга интилди. Мустақилликдан кейин мустақилликнинг асосий душмани бўлган Ислом Каримнинг оёғинигина эмас, бошқа жойларини ҳам ялаб, чўчқага айланиб бўлганлигини намойиш қилди. Халқимизни қўрқоқлар подасига айлантирилишида унинг ҳам етарлича ҳиссаси бор.

Шундай экан, бу ёзувчимиз ўзида ҳали ғурур деган нарса борлигини кўсатишни истаса, ўзига ўхшаган Муҳаммадсодиқ Муҳаммадюсуфнинг йўлини танлаб, тезроқ ўзини ўзи нарига дунёга жўнатгани яхши.

Расмда: Ислом Карим ўз ялтоғи Абдулла Ориповга тўн кийдирган пайт.